Dag 34 - Inleveren camper en naar Auckland

Vandaag is de laatste dag dat we de camper hebben. Irene heeft geregeld dat we tot 13.00 uur op de camping mogen staan. De bedden worden voor het laatst opgeruimd en iedereen gaat douchen. De kip van gisteravond wordt bij het ontbijt opgegeten en dan aan de slag. De taken worden weer verdeeld. De camper moet gepoetst en gewassen worden en de spullen ingepakt. Irene en ik (Yvette) hebben gisteren al een hoop ingepakt en ik ga nog even de tas met de 100 folders uitzoeken. Irene vind toch nog iets om in te pakken. Ik ga op het internet zoeken naar het adres van het Barrycourt Motel. Liny is ondertussen aan het stofzuigen en Yessim is met Lilian die niets te doen heeft aan het spelen in de speeltuin.

We doen het vooral rustig aan, we hebben namelijk nog een hele dag te gaan voor we vanavond terug naar Auckland vliegen.

We gaan de camper wassen, er is gelukkig niemand op de wasplaats en bij het wegrijden, zie ik Irene niet in mijn achteruitkijkspiegel. Door het gegil van een van de Duitse vrouwen die naast ons op de camping staan, stop ik. Bleek er ineens een grote boom in mijn achterraam te staan. De Duitse vrouw vraagt mij of ze goed heeft gegild om mij te waarschuwen. Ik complimenteer haar met haar gegil en bedank haar voor het waarschuwen.

Irene en Lilian beginnen met de camper te wassen, ze kunnen het best goed af, na een laatste keuring door mij zie ik nog wat kleine vliegjes en poepjes. Nadat de camper eindelijk helemaal schoon was, wordt er gediscussieerd over het vervolg. Lilian en ik brengen de dames en heer naar het vliegveld, gooien de bagage in een kluis en Lilian en ik brengen de camper weg.

Bij het camperverhuurbedrijf gaat alles goed, de meter staat op 833,5 deze is inmiddels, ik meen 3 of 4 keer rondgegaan. Ik zie de vrouw met een vinger langs de dashboard kastje gaan en er kennelijk wat stof aan haar vinger blijft zitten. Omdat ze het vraagt vertellen wij haar over onze klachten. De stoel die kapot is gegaan, het tekort aan een dekbed, de magnetron die naar voren kwam tijdens het rijden, de airconditioner die het maar 1 keer deed en daarna niet meer en het over het algemeen niet al te schoon zijn van de camper. De vrouw reageert op een paar dingen en noteert alles. Ik dacht dat ze wel iets van een korting zou geven voor de ongemakken maar ze zegt verder niets. Ze belde wel meteen een taxi voor ons die al stond te wachten toen wij met de vrouw in gesprek waren. Achteraf denk ik dat het misschien haar tactiek is om meteen bij aankomst een taxi voor ons te bellen, zo duurt het gesprek/ de klacht nooit lang omdat we de taxi niet zullen laten wachten.

We gaan terug naar het vliegveld waar Lilian , Irene bij de trap ziet staan. Irene wil naar de Antartic Experience en wij volgen. Bij het centrum blijkt een ticket $48, - p/p te kosten, we hebben nog ongeveer 2 uur voor het inchecken. Irene blijkt de enige te zijn die echt de Experience in wil, ze wil echter niet alleen en besluit te gaan shoppen. We hebben even mogen kijken en Irene gaat als troost nog even met een pinguïn op de foto.

Op het vliegveld nog even snel eten, een ‘giant’ burger, niet zo hele lekker soup-du-chef en frietjes voor de kleine man.

We komen uiteindelijk om 20.40 uur aan en Irene weet al snel onze koffers te bemachtigen. De taxi brengt ons naar ‘Barrycourt’ en het is duidelijk, daar wachten ze ons op. De kamer blijkt een mega mooie kamer met uitzicht op de skytower, de haven en de zee. Mooier kan het bijna niet. Liny vind het prachtig en Lilian en ik krijgen zo toch een beetje waardering voor onze zoektocht naar een goede accommodatie.